Geçen sene bugün kendi kendime "Kim bilir seneye bugün nerede,ne düşünüyor olacağım." demiştim. Umutsuzluktan değil,meraktan da değil. Bir beklentim olduğundan. Aslında sonsuz kadar uzun gelen bir süre sonunda değişenlerin olacağına inandığımdan. Geçen sene bugün bunları düşünen,bekleyen,heveslenen,ümitlenen kız sonunun yine aynı bekleyiş olacağını bilebilir miydi?
En kötü ihtimale bile sırtımı dönmemiştim.Bütün ihtimalleri kucaklamıştım. Onları kucaklamak bir umudu kucaklamak gibiydi. O zamanlar bütün ihtimaller güzel umutlardı benim için. Seneye bugün yaşayacağım şeyin umutsuzluk olacağını bilebilir miydim? Hiç kimse bilemezdi. Ben de bilemedim. Yine bir yağmurlu günde aynı sokağa bakıp aynı şeyi özlemle bekleyeceğimi de bilemedim.
İşte. Bu sene. Bugün. Yine. Burdayım.
Oysa seneye bugünü düşündüğümde buraya güzel şeyler yazmayı da düşünürdüm. Beğendiğim bir şiiri buraya yazıp tüm kötü düşünceleri de kurutup bir kitap arasında unutmak isterdim. Tüm kötü düşüncelerim,tüm unutmak istediklerim bir oldular ben güzel düşler kurarken onlar hayallerime el salladılar uzaktan.
Unutmak istediklerim benim,hayallerim başkalarının oldu.
Sonunda herkes memnun oldu.
Herkes mutlu oldu.
Ben olamadım.
Mide Fesatı ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder