Ne kadar istesem de

Ne kadar istesem de bugün eşyalarımı boşalttığım odam terk edilmiş gibi olmadı. Ne kadar istesem de içinden hayallerimi de alıp gittiğim hayat terk edilmiş gibi olmadı. Ne kadar istesem de ve ne kadar emek versem de boş bomboş bir sayfa bıraktım ardımda.Doldurmak bana kısmet olmadı.

Şimdi yeni bir sayfa açacak yüzüm yok.Umutlarımı hala terk edip gittiğim odamda bıraktım.Bir daha asla dönmeyeceğimi biliyorum oysa.

Hayatta hiçbir şeyden emin olmadım blog.Hep kararsız kaldım,arada kaldım. Hiç giden de olmadım blog. Hep birilerinin ardından el sallayandım.Geride kalıp ağlamak çok koyardı. Giden her zaman mutlu oluyor sanırdım.Bir gün gitmek isterdim hatta.Tek gidişlik bir biletim olsun yeter derdim.Peki nereye?

Şu hayatta ardından el salayacak kimsen olmadıktan sonra nereye?
Kimseye yalnız olduğunu hissettirmemek için elimden geleni yapıyorum blog.Herkese bol keseden umut dağıtıyorum.Mutlu olsun herkes.Birisi de benim için aynısını yapsın istiyorum blog. Birisi de elimi arkaya uzattığımda elimi tutsun.

Çok yalnızım blog.
Ve ne kadar istemesem de giderken yanımda yalnızlığım da getiriyorum.
Çok yalnızım gece yarısı blogu.Bir düştün mü annen bile çekiliyor uçurumundan.
Bir düştün mü ne kadar uçtuğuna,hangi fırtınaları arına aldığına bakmıyor kimse.
Bir düştün mü yerdesin,hayallerinin gemileri alabora..

En acısı da her zaman sana umut veren o iç sesin seninle birlikte ağlamaya başlıyor.
Ve işte sıkıntı o zaman başlıyor.Dışardan bakanlara mutlu görünme kaygısı...

Ve ne kadar istesem de görünemiyorum.
Gemim su alıyor.


Mide Fesatı ..