Son zamanlarda herkes kendine yeni bir yol çizdi. Bilmem farkında mısın blog? Herkes yaşadıklarını hiç yaşamamış gibi davranmayı bildi. Bir şekilde devam ettiler kaldıkları yerden. Yola beraber çıktığım insanlar bile ilk yol ayrımında sessizce terketti birlikte yürüdüğümüz yolları. Önce ayak izleri silindi sonra da kırıp döktükleri gitti. Vefasız çıktı bütün yol arkadaşlarım anlayacağın. Bir baktım ki arkamda hiç kimse kalmamış.
Hepsinin yüklerine omuz atmıştım oysa. Kimin ne yükü var bilemiyorsun. Bilemediğim birçok yükün altına girip ezilmiştim. "Olsun." demiştim "Dostluk bambaşka. En azından yalnız değilim." Nereden bilebilirsin ki yalnız karşılaşacağını çıkmaz sokaklarla? Nereden bilebilirsin ki herkes bambaşka yollar çizerken verilen sözlerin havada asılı kalacağını?
Benim penceremden hala aynı sokak görünüyor oysa. Kalabalık ve bir o kadar da eski. Oysa herkes pencerelerini değiştirdi. Farklı pencerelerden bakıyorlar hayata. Herkes birlikte baktığımızve yürüdüğümüz o ışıl ışıl sokağı unuttu. Belki de artık bir sokak değil bir şehir görüyorlar. Belki de o pencerelerden bakınca kurdukları hayaller görünmüyordur. Belki de o pencerelerde başka yollar başka yol arkadaşları veya başka yükler görünüyordur.
Başka umutlara gidiyor artık onların yolları. Başka hayallere açılıyor artık onların pencereleri. Kiminin yolu da çıkmaz sokaklara çıkıyor. Üzülüyor muyum bilmiyorum. Artık yol arkadaşı olmadığımızı biliyorum sadece. Yollar ayrılalı çok oldu.
Yalnız değilim elbette. Ama ardımda yürüyen kim varsa ayak izi kalmadan gitti. Aslında "Tesadüfen girdiğim bir yol bu zaten." deyip ilk kavşakta terk etmem lazım bütün yol arkadaşlarım gibi.
Geçen gün bir tanesi arayıp sordu mesela . "Nasılsın? Her şey yolunda mı?" diye.
Aslında biliyor o da. Her şey yolunda değil. Sadece herkes kendi yolunda.
Mide Fesatı ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder